Η νεροκολοκύθα ή φλασκιά είναι ένα φυτό, που ο καρπός του δεν τρώγεται είναι όμως τόσο πολύτιμος που καλλιεργείται εδώ και αιώνες.
Οι χρήσεις του πάρα πολλές: χρησιμοποιήθηκε σαν σκεύος φύλαξης ή μεταφοράς νερού, κρασιού ή άλλων υγρών, σαν σκεύος μαγειρικής κ.ο.κ. Σε πολλές περιοχές της Αφρικής μάλιστα, φτιάχνουν μουσικά όργανα από τις νεροκολοκύθες. Στις μέρες μας, η χρήση τους είναι κατά κύριο λόγο διακοσμητική.
Στην Ικαρία τη λένε «σιφούνι», ενώ στην Τήνο «καρίκι» και πολλές φορές, αυτή η νεροκολοκύθα, κρύβει μια πολύ ευχάριστη έκπληξη στο εσωτερικό της.
Στη Στενή της Τήνου, ένα χωριό ορεινό, σκαρφαλωμένο στο πιο ψηλό βουνό του νησιού, τον Τσικνιά, με θέα τη Μύκονο, βρίσκεται το μικρό οικογενειακό τυροκομείο της Αγγέλας Ρουγγέρη. Εκεί, το καρίκι είναι το σκεύος που μέσα του ωριμάζει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αλλά και σπάνια τυριά του νησιού, το ομώνυμο καρίκι.
«Το τυρί αυτό το φτιάχναμε από παλιά στην οικογένεια μου», λέει η Αγγέλα, «ήταν γνωστό μόνο στα πάνω Μέρη, τα ορεινά χωριά δηλαδή, ακόμη και σήμερα είναι πολλοί που δεν το γνωρίζουν στο νησί. Προετοιμάζουμε την κολοκύθα (καθάρισμα, άδειασμα, στέγνωμα κ.ο.κ.) και τοποθετούμε στρώσεις από τυρί «πέτρωμα» μαζί με χοντρό αλάτι. Το πιέζουμε να φύγει ο αέρας και κλείνουμε με το καπάκι. Σφραγίζουμε με αλευρόκολλα και αφήνουμε να περάσουν 5-6 μήνες πριν το ανοίξουμε».
Το καρίκι, όσο ωριμάζει τόσο περισσότερο γευστικό ενδιαφέρον αποκτά. Ενώ η γεύση του δεν είναι ποτέ σταθερή και θυμίζει έντονα τα μπλε τυριά αλλά με μια δική του μοναδική ταυτότητα. Αν μείνει μεγαλύτερο διάστημα αποκτά την σκληρότητα της παρμεζάνας.
Σίγουρα είναι τυρί με δυνατό γευστικό χαρακτήρα και ταιριάζει ωραία με φρέσκα ζυμαρικά, με όσπρια, με μαρμελάδες και τσάτνεϋς, σε σαλάτες, ενώ δίνει πικάντικη γεύση σε πίτες και τάρτες.
Ο Αντώνης Ψάλτης, ιδιοκτήτης του εστιατορίου ’Ηταν ένα μικρό καράβι, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου μίλησε για το καρίκι. Ο ίδιος στηρίζει την Αγγέλα και έχει βάλει το καρίκι σε συνταγές του. Θέλει όλο και περισσότερος κόσμος να το γνωρίσει και να το αγαπήσει. Στο εστιατόριό του, το δοκίμασα σε μια πεντανόστιμη ρεβιθοσαλάτα με ζαφορά και ψητό κρεμμύδι. Ο Αντώνης επίσης μου έδωσε μια ωραία ιδέα να αξιοποιήσω το καρίκι, που φεύγοντας από το νησί, πήρα μαζί μου.
Πολλούς μήνες μετά κι ενώ με επισκέφτηκε η Μαριάννα, μια πολύ καλή φίλη σεφ που ζει στον Καναδά, το ξεσφράγισα με λαχτάρα. Ενθουσιαστήκαμε και οι δυο. Κι ενώ εγώ το φωτογράφιζα, η Μαριάννα ετοίμασε φρέσκα ζυμαρικά από αλεύρι ολικής, που αφού τα μαγείρεψε και τα τσιγάρισε με βούτυρο, τα ρίξαμε μέσα στην άδεια κολοκύθα και ανακατέψαμε με λίγο ακόμη τυράκι. Αντώνη είχες δίκιο, ήταν καταπληκτική ιδέα!